Een bekende bluessong o.a. vertolkt door Bobby "Blue" Band heet Stormy Monday. Het gaat ongeveer zo: "They call it stormy monday, but tuesday is just as bad, they call it stormy monday, but tuesday is just as bad, wednesday is worse but thursday is also sad..." Op donderdag 18 januari 2007 was het echter Stormy Thursday. Het was stormachtig en nat, dat zorgde ervoor dat heel Nederland werd ontwricht en met name de NS kon geen vervoer meer garanderen in de namiddag en de avond, veel mensen stranden op plekken waar ze niet wilde zijn. Ik was één van hen. Ik had die ochtend de weerswaarschuwingen van het KNMI gehoord en dat toch wel goed in de oren geknoopt. In de ochtend uren was er nog weinig aan de hand, ja het regende en er was een flinke wind maar alles liep nog perfect. Dankzij NS was ik op mn normale tijd op m'n werkplek. Alwaar ik als eerste de NS site heb geopend, want ik had me voorgenomen deze gedurende de dag regelmatig te bekijken om tijdig eventuele maatregelen te treffen. Rond een uur of twaalf kwam NS met de eerste verstoringen en daar zat al snel mijn baanvak tussen. Om één uur had ik nog een vergadering en had me voorgenomen direct na afloop daarvan mn weg naar huis te gaan zoeken. Rond twee uur stond ik op het station van Voorburg, maar had al gauw in de gaten dat daar niet zo snel een trein zou komen die mij dichter naar huis zou brengen. Dus op naar Den Haag CS, alwaar een dubbeldekker klaar stond voor vertrek met als einddoel Utrecht CS. Om ca. half drie vertrok die en vanwege de weersomstandigheden, die aanmerkelijk aan het verslechteren waren, zouden we alle tussengelegen stations aandoen. Na vertrek bleek al direct dat het een lange reis zou worden, daar de machinist van de verkeersleiding opdracht had gekregen zich aan een maximum snelheid van 80 km te houden. Nou ja we reden in ieder geval en we kwamen dichter bij Utrecht, wat toch het doel was. Tot aan Zoetermeer Oost ging het best nog snel ondanks de beperkingen. Ja je voelde de wind aan de trein rukken en de bovenleiding zwiepte op sommige plekken driftig op en neer en de regen geselde de trein, maar ik zat warm en droog wat wil je nog meer. Het weer remde echter wel de vaart van de trein en daarbovenop kwam nog dat we voor Gouda zeker twintig minuten (normaal de reistijd Den Haag -Gouda) hebben stilgestaan alvorens we op het station werden toegelaten. Maar uiteindelijk om ongeveer half vier stonden we langs het perron en de machinist kreeg toestemming zijn weg te vervolgen. Nog maar net vertrokken meldde de conducteur dat het weer toch wel bar en boos was en dat de voorlopige eindbestemming Woerden zou zijn, alwaar we rond vier uur aankwamen. Normaal doe je over dat stukje 10 minuten, maar ja het was echt slecht buiten, bomen zwiepte over het spoor, het water uit de ringvaart spoot over de dijkjes, zelfs het water in de sloten vertoonden golven met witte koppen. Een heel mooi gezicht trouwens. Eenmaal in Woerden werd omgeroepen dat er geen verkeer meer mogelijk was tussen Utrecht en Woerden en de weg terug was inmiddels ook niet meer te begaan. Toch is er nog één trein richting Gouda vertrokken en reden er mondjes maat treinen tussen Utrecht en Woerden. Omdat alles zo onzeker was had ik mn zoon gebeld of hij mij wilde oppikken. Dat was geen probleem, ook al omdat hij zich voorgenomen had Wilma, die in Woerden werkt, op te pikken.
In de tijd die ik moest wachten van vier tot ongeveer half zeven, stroomde het station van Woerden vol met mensen die met de trein uit Utrecht kwamen, om daar te vernemen dat het voorlopig, later bleek definitief, het eindstation was. In zo'n situatie is het interessant de reacties van al die mensen te bekijken. De één raakt in paniek (wat moet ik nu), tot huilens toe. Anderen zijn praktisch ("kom we gaan naar het centrum en kijken of we een hotelletje vinden", "rijden hier ook bussen", etc.). Anderen reageren zich scheldend af op de NS en ga zo maar door. Zo'n situatie verbroederd ook je zit allemaal in het zelfde schuitje, je maakt een praatje en zoekt naar een oplossing. Trouwens NS zorgde gelijk voor gratis koffie en daar werd gretig van gebruik gemaakt. Zo'n situatie is voor de telecombedrijven wel weer prettig, vooral voor de mobiele operators, want er werd heel veel gebeld met de mobieltjes, dus dat is dan weer goed voor de omzet, een piekdag dus die 18de januari 2007.
Buiten ontstond een gaan en komen van auto's voor de mensen die wat met de familie hadden geregeld en gedurig zag je mensen van de ene naar de andere auto rennen om op die manier een lift naar hun eindbestemming te krijgen. Zo gebeurde het ook toen Henk mij met de auto oppikte, maar helaas wij gingen naar Utrecht, dus moesten we de mensen teleurstellen. Ik heb nog uit het raam geroepen of er nog mensen waren die richting Utrecht moesten, maar er kwam geen respons.
Eenmaal in de auto waren we snel thuis, Utrecht Woerden 16 km. Rond zevenen was ik weer veilig en warm thuis. Een enerverende middag, dat mag je wel zeggen. Weer een uitdaging het hoofd geboden en tot een goed einde gebracht.
Signant detail: Mijn hoed is bestand tegen windkracht 10 en harder, daar waar menigeen achter zijn hoofddeksel aan moest rennen, is de mijne niet door de wind van het hoofd gerukt....:)
"They call it stormy monday, but tuesday is just as bad, they call it stormy monday, but tuesday is just as bad, wednesday is worse but thursday is also sad..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten