KNVB Beker, een lach en een traan

28 februari was het treffen tussen onze joggies van de FC Utrecht en AZ. Inzet was een plek in de halve finale van de KNVB beker, voor onze jongens de korste weg naar Europees voetbal. Het was sfeervol in Galgewaard, en onze jongens trokken fel van leer, maar in een korte periode van aandachtsverslapping lag het balletje twee keer in ons net en stonden we met 2-0 achter. Na de rust hebben onze joggies alles gegeven en kwamen al vrij snel terug op 1-2, door een doelpunt van Loval. Echter daar bleef het bij en enigzins verdrietig dat het niet zo had mogen zijn dat wij in de koker voor de loting van de halve finales zaten, verlieten we het stadion. Het goot, de regen viel met bakken uit de hemel en zei, maar dan ook echt zeiknat, gingen we de bus in. Een vrolijke chauffeur aan het stuur, in voor een praatje en omdat zijn voorruit door al die natte mensen in zijn bus besloeg zette hij de blazer aan en verzekerde ons dat de ruit in no time zou opklaren, ondertussen zette hij de bus in beweging op weg naar het station. Maar al gauw bleek dat het vocht de overhand had in de bus en dat er echt niets te zien was door de ruiten, dus een beetje lacherig werd de chauffeur om een zeempje gevraagd om de ruiten te wissen. Een paar dames werden zenuwachtig in de bus en er ontstond een lacherig sfeertje. Bij de oudwijkerdwarsstraat misten we op een haar na een paar Amsterdammetjes en toen vond ook de chauffeur dat hij iets aan dat raam moest doen. Vegen met tissues hij aan zijn kant ik aan de andere kant. Ineens hoorde we achterons toen er enigzins zicht ontstond "Hé is dat een patatzaak, ik zou wel een patatje lusten" maar het beeld vervaagde weer snel enerzijdsd omdat de ruit weer besloeg en anderzijds daar we er met een sukkeldrafje langs reden. Ik ben maar om de minuut de ruit aan de instapzijde ter hoogte van de rechterzijspiegel aan het schoonmaken geweest, terwijl de chauffeur zijn best deed aan zijn zijde. Daarbij moest hij ook nog de bus op de weg houden, in de gaten houden of er nog mensen in en uit gingen, instappers werden direct verwezen naar een van de achterdeuren om in te stappen. Hilarisch was dat. Wij pontificaal voor die deur en maar roepen en wijzen, achterin achterin. De bus puilde uit en was zowel van binnen als van buiten zeiknat. Onderweg moest een aantal potentiële passagiers teleurgesteld worden, daaar zij er niet meer bij konden. Bij elke snacktent die we passeerden hoorde we achter ons "Ik zou wel een patatje lusten" gevolgd door een lach. Uiteindelijk zijn we na deze enerverende en vermoeiende, maar ook komische rit op het station aanbeland. Waar we met veel moeite de bus konden verlaten en een nieuw pak natte passagiers klaar stond om de bus te betereden. Ik denk dat het nog een vermoeiende avond voor de chauffeur is geweest, maar wij hadden ondanks het verlies van onze FC een vrolijke rit achter de rug.